آشتی‌پذیر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشتی/پَذیر/

صفت

آشتی‌پذیر

1. ویژگی آنکه پس از رنجش یا جنگ، دوستی یا صلح کند.
2. ویژگی دو امری که با هم سازش دارند و قابل تلفیق هستند. آشتی.

واژه‌های مشتق شده

• آشتی، آشتی کردن، آشتی دادن، آشتی جویی، آشتی جویانه، آشتی خواره، آشتی کنان، آشتی ناپذیر

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن