آهختن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهِختَن/

مصدر فعل متعدی

آهختن

1. (شاعرانه): بسوی خود کشیدن؛ جذب کردن. آهیختن.

   دو فرسنگ چون اژدهای دژم/ همی مردم آهخت از ایشان به دَم. «فردوسی»

2. (قدیمی): آهیختن. آختن: ◻︎ چو آهخت خورْ تیغ زرین ز بر / نهان کرد از او ماهِ سیمین سپر (اسدی‌طوسی: ۲۶۲).

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن