آگن

فارسی

ریشه لغت

• زبان معیار باستان

آوایش

• /آ/گَن/

اسم مرکب

آگن

1. (قدیم): بن مضارعِ آگندن، نیز آگندن.

کهن واژه

1. آگن ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آ - گَن قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از اصطلاح فوق فردی از تبار سفیدپوست شاید آریایی گند صفت بوده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس