آینه‌انداختن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آیِنه/اَنداختَن/

اسم مرکب

آینه‌انداختن

1. تاباندن نور آینه بجایی.

   در اعتقادات عوام، آینه انداختن مریضی می‌آورَد. «جعفرشهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن