نور

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /نور/----/نور (جمع انوار)

اسم

نور

1. (فیزیک): ترکیبی از دو میدان مرتعش الکتریکی و مغناطیسی عمود بر یکدیگر که به سبب وجود آن می‌توان اشیاء را دید؛ روشنایی، فروغ، شعله. مقابل تاریک، ظلمت.
2. سوره بیست و چهارم از قرآن کریم.
3. قدرت دید، سو.
4. رونق، جلوه.

ریشه شناسی۲

1. شکوفه، شکوفه سپید، غنچه.

واژه‌های مشتق شده

• نورافشان، نورآباد

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن