ائمه

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• ائمة

ریشه لغت

عربی

آوایش

• /اَ ئِ مِّ/

اسم

ائمه

1. جمع امام، ائمه هدی؛ پ، سران.
2. ائمه‌اطهار، امامان شیعه.
3. امام جماعت، امام پیش نمازان.
4. الاسماء هفت اسم اول خداوند که «اسماء الهی» نامیده می‌شوند و عبارتند از: حی، عالم، مرید، قادر، سمیع، بصیر و متکلم.

زبان دیگر

• بهاری

صفت

1. ائمه ممکن است به زبان معیار باستان، همان اِم‌مَو باشد، ام‌موها صنوفی از سائلین دوره‌گرد بودند که در گذشته شهر به شهر، روستا به روستا می‌گشتند، وعظ‌کنان در خانه حتی اندرون خانه گوشه‌ای بیتوته کرده شروع به دعا برای سلامتی سکنه خانه می‌نمودند، دست آخر صاحب‌خانه اغلب بانوان با کاسه‌ای غلات مانند گندم، جو، عدس یا هر چیز دیگر اِم‌مَو را خوشنود می‌‌ساختند.

جستارهای وابسته

• درویش
• گدای‌سامره

منابع

• فرهنگ لغت معین