ائمه

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• ائمة

ریشه لغت

عربی

آوایش

• /اَئمِّه/

اسم

ائمه

1. جمع امام، ائمه هدی؛ پیشوایان، بزرگان، سران.
2. امام جماعت، امام پیش نمازان.
3. الاسماء هفت اسم اول خداوند که «اسماء الهی» نامیده می‌شوند و عبارتند از: حی، عالم، مرید، قادر، سمیع، بصیر و متکلم.

زبان دیگر

• بهاری

صفت

1. ائمه ممکن است به زبان معیار باستان، همان اِم‌مَو باشد، ام‌موها صنوفی از سائلین دوره‌گرد بودند که در گذشته شهر به شهر، روستا به روستا می‌گشتند، وعظ‌کنان در خانه حتی اندرون خانه گوشه‌ای بیتوته کرده شروع به دعا برای سلامتی سکنه خانه می‌نمودند، دست آخر صاحب‌خانه اغلب بانوان با کاسه‌ای غلات مانند گندم، جو، عدس یا هر چیز دیگر اِم‌مَو را خوشنود می‌‌ساختند.

جستارهای وابسته

• ائمه اطهار، ائمه هدیٰ، درویش، گدای‌سامره

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن فرهنگ لغت معین