اباطیل

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /اَباطیل/

اسم خاص

اباطیل

1. جمع باطل؛ سخنان یاوه، بیهوده و بی‌ارزش، چیزهای باطل.
2. چیزهای نادرست و خلاف حقیقت و به درد نخور.

کهن واژه

1. اباطیل تعلق زبان‌آذری یا زبان آذرگشسپی دارد و ممکن است به اَ - بات - ایل قابل تجزیه باشد و مفهوم کلی به زبان‌معیار باستان یعنی جماعت ملحد یا دگرباش.

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس