ابنای‌روزگار

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبنای/روزگار/

اسم مرکب

ابنای‌روزگار (قدیم)‎

1. مردم همزمان، مردم هم‌عصر.

   تو آفتاب منیری و دیگری انجم/ تو روح پاکی و ابنای روزگار اجسام. «سعدی»

مترادف‌ها

• ابنا، ابنای جنس، ابنای زمان، ابنای عصر، ابنای نوع، ابنای وطن، ابناء‌السبیل، ابناء‌الزمان

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن