اتلال

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَتلال/

اسم مرکب

اتلال (قدیم)‎

1. زمین‌های بلندتر از زمین‌های اطراف؛ پشته‌ها. توده‌های خاک و ریگ، جمع تل.

کهن واژه

1. اتلال ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش اَت - لال قابل تجزیه باشد؛ که به معنی فرد یا شخصی لال بوده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس