احباب

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَحباب/

اسم

احباب (قدیم)‎

1. دوستان، یاران. دوست داشتن. جمع حبیب.

   ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست/ احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است. «حافظ»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین