احوط

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَحوَط/

صفت

احوط (قدیم)‎

1. با احتیاط‌تر، بیشتر مقرون به احتیاط. به احتیاط نزدیکتر، دست‌تر.

   احوط آن است که طلاکاری نکنند. «گلشیری»

کهن‌واژه

1. احوط ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اَ - حوط قابل تجزیه باشد؛ و حوط یا حوت صدای صوت بوسیله دهان و پایان بازی در یک‌قل دو‌قل بوده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس