ادبار

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /ادْبار/

مصدر لازم

ادبار

1. بدبختی، سیه‌روزی،
2. پشت کردن، پشت به دشمن کردن و گریختن.

زبان دیگر

• بهاری

آوایش

• /اِدِبار/

اسم

1. اعتبار، اعتبار داشتن‌ چیزی در جای خود، معبتر، محکم.

   اِدِباره یوخ دووشَر.

   اعتبار ندارد می‌افتد.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: adversity

منابع

• فرهنگ لغت معین