اربطه

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَربِطِه/

اسم

اربطه (قدیم)‎

1. کاروان‌سراها. مکان‌هایی برای توقف یا اقامت صوفیان، دانشمندان، و مانند آنها. جمع رباط.

   شهری آبادان دیدم، با قصرها و بازارها و مساجد و اربطه که آن را حدّ و وصف نتوان کرد. «ناصرخسرو»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین