او
فارسیویرایش
گونه‌های دیگر نوشتاریویرایش
ریشه لغتویرایش
- پهلوی
آوایشویرایش
- /اِو/
ضمیرویرایش
او
- ضمیر منفصل، سوم شخص مفرد، معمولا برای انسان، اوی، وَی.
- خطاب سوم شخص مفرد.
- (توهین‌آمیز): برای صدا زدن کسی به‌کار می‌رود.
واکهویرایش
- یکی از واکه‌های زبان فارسی مثال: صدای /او/ در «و» واژه‌های «رود» و «نور».
سمنانیویرایش
اسمویرایش
سیوندیویرایش
اسمویرایش
- آب.
––––
برگردان‌هاویرایش
ترجمه‌ها
منابعویرایش
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-90-8