به‌اتفاق

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /به/اِتفاق/

اسم مرکب

به‌اتفاق

1. باهم.
2. (قدیم): از قضا، اتفاقاً.

مترادف‌ها

• اتفاقی، اتفاقا، اتفاق آرا، اتفاق افتادن، اتفاق داشتن، اتفاق کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن