تاویل‌جستن

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /تأویل/جُستَن/

مصدر فعل متعدی

تأویل‌جستن

1. (قدیم): به دنبال تأویل بودن، راهی برای توجیه جست‌وجو کردن.

   برادانِ خود را بِه از آن خواهی که خود را، و عیب ایشان را با عذر و تأویل جویی و جرم بسوی خود افکنی. «خواجه‌عبدالله»

مترادف‌ها

• تأویل، تأویلی، تأویل شدن، تأویل بردن، تأویل کردن، تأویل نهادن، تأویل پذیر، تأویل شناس

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن