دل

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /دِل/

اسم

دل

1. (جانوری): قلب. جایگاه عواطف و احساسات در انسان.
2. از اندام‌های درونی بدن جانداران که ماهیچه‌ای بوده و با حرکتی یکنواخت و پیاپی، خون را در بدن به گردش درمی آورد.

عامیانه

1. شکم.
2. خاطر، ضمیر.
3. دلیری، شهامت.

   دل دادن و قلوه گرفتن کنایه از: گرم گفتگوی دوستانه یا عاشقانه بودن.

ریشه شناسی۲

دَل

1. در گویش گنابادی یعنی ماده سگ.
2. در گویش بهاری یعنی سوراخ کردن.

عربی

• /دَلّ/

1. ناز، کرشمه.
2. روش نیکو، سیرت نیک.

مصدر لازم

1. ناز کردن.
2. شیفته شدن، عاشق شدن.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین