دول

فارسی

دُل یا دلو

ریشه لغت

• بهاری

گونه‌های دیگر نوشتاری

• دلو

آوایش

• /دُل/

اسم

دُل

1. ظرف چرمین یا فلزی که با آن آب کشند. ظرفی که در آن شیر دوشند. سبد، برج دلو.
2. دُوْل: در گویش گنابادی یعنی سطل چرمی که از آن برای برداشتن آب از چاه یا خاک در هنگام حفر چاه و قنات استفاده میشود.

اسم

دُول

1. آلت تناسلی پسربچه، شرم بچه‌گانه، دودول، دودولی، بوبول. آلت، رجولیت.
2. در زبان بهاری به معنی زن بیوه، بیوه.

اسم

دُوَل

1. دولت‌ها، حکومت‌ها. کشورها، مملکت‌ها
2. نیک‌بدختی‌ها، سعادت‌ها. دارایی‌ها.
3. مماطله، تأخیر در اجرای امری.

---

ترجمه
انگلیسی: world federalism alliance entente

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین