رد

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /رَد/

اسم

رد

1. اثر پا، نشانه قدم.
2. رَد: در گویش بهاری به معنی دک کردن، مزاحمی را از سر خود وا کردن.
3. رَدْ: در گویش گنابادی یعنی دست به دست دادن به نفر کناری، پس دادن، برگشت، نشان، علامت باقی مانده، دادن، عبور، رفتن، نفهمیدن.

صفت

1. راد، دانا، بخرد، جوانمرد.
2. سرور، پیشوای دینی زرتشتیان.

   دریغا سیاووش رد را چنان.....به توران بکشتند مردم کُشان (شاهنامه)

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

مصدر متعدی

رَدّ

1. پس دادن، بازگردانیدن.

––––

برگردان‌ها

*رد: پهلوی به دیسه rad / 'lt که آن نیز برگرفته از واژه اوستایی ratu است. از ریشه پیش-هندواروپایی (PIE) :*h₂er- به معنای همبستگی و پیوستگی. همریشه با واژگان دیگر زبانهای هندواروپایی:
سنسکریت: ऋत ‎(ṛtá) آرمتی کهن: առնեմ ‎(aṙnem), յարեմ (yarem), յարմար ‎(yarmar), արդ ‎(ard) , (?) անարի ‎(anari , (?) արմանամ ‎(armanam) یونانی باستان:ἀραρίσκω ‎(ararískō), ἁρμόζω ‎(harmózō), ἀρτύω ‎(artúō), ἁρμονία ‎(harmonía), ἄριστος ‎(áristos) لاتین:ritus(شاید) ، armus (جمع:arma/ جنگ افزار) ، artus، ars (هنر) انگلیسی کهن:earm (بازو) انگلیسی: arm (بازو) اسلاوی: *(j)arьmo, *(j)arьmъ هیتی: āra

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین