روان

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• [رَوان]

اسم

روان

1. نَفْس ناطقه.
2. (روان‌شناسی): مجموعه قوای ذهنی معطوف به هوش،‌ حافظه، و عاطفه که استعداد و کیفیت رفتاری شخص را مشخص می‌کند.
3. (ادیان): آنچه موجب زنده بودن جاندار می‌شود، جان، روح‌‌.

صفت

1. آنچه جریان دارد، رونده، حرکت کننده، جاری، ساری.
2. در حال رفتن.

قید

1. (مجاز): ملایم و نرم، به‌ آرامی.
2. بی درنگ، بلافلاصله.

مترادف‌ها

روان‌شاد

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن