زن‌جادو

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /زَن/جادو/

اسم مرکب

زن‌جادو

1. پیرزنی بد ترکیب و شهره به غول که بواسطه جادوگری، خود را به شکل زنان جوان درمی‌آورد تا مردان را شکار کند.

   زن جادو آواز اسفندیار.....چو بشنید شد چون گل اندر بهار (شاهنامه)

منابع

• شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5