سرالله

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /سِرّاُلله/

اسم مرکب

سرالله (قدیم)‎ (تصوف)‎

1. راز خداوندی، که در دل سالک و عارف است. سرالاسرار.

   آن لطیفه را سرّالله گویند، و آن اخلاص است. «محمدبن منور»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن