شاگرد

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /شا/گِرد/

اسم

شاگرد

1. آنکه در حال آموختن علم، هنر، یا کاری است. کسی که نزد دیگری علم و ادب یا هنر آموزد.

   شاگرد لغوی کاملا فارسی هست و از کلمه های «شاه گرد» افرادی که دور شاه جمع میشدن گرفته شده که به مرور زمان به «شاگرد» تغییر یافته است.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن