شم

فارسی

ریشه شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [شَم]

اسم

شم

1. (قدیم): شمیدن.

ریشه شناسی۲

شمّ

1. (مجاز): درک، فهم.
2. دبالتلحس بویایی، شامه.
3. بو، رایحه. یکی از حواس پنجگانه که وظیفه‌اش درک بوی است.

اسم

فیزیک

1. (فیزیک): جذب- آشام - آشامیدن

مصدر متعدی

1. بوییدن.

مصدر لازممشل لننا

ل

1. رمیدن، آشفته‌شدن.

زبان دیگر

• بهاری

1. به مفعوم شمع، در گذشته به معنی پیسوز نیز اطلاق می‌شده.

   در دنیای باستان در اماکن دولتی، رجال دفتری و لشکری اجازه استفاده از یک شمع (مشعل) را داشتند، ولی مقامات ویژه مفتخر به استفاده از دو شمع یا مشعل بودند که به این‌ها قشم‌شم لقب داده بودند‌‌.

زبان دیگر

• عربی

1. بو، ناخن، چار.

واژه‌های وابسته

• شم زبانی
• هاشم، شمیدن، واشمیدن، بازشمیدن، برشمیدن، درشمیدن.

پانویس

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: quail

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن

‎