عتاب

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /عِتاب/

مصدر متعدی

عتاب

1. خشم گرفتن، سرزنش کردن.

   گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش.....آه ازین لطف به‌انواع عتاب آلوده

زبان دیگر

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /عَ/تاب/

قید

1. اشاره همراه با تعجب یا نگرانی به موضوع یا پدیده‌ای مانند سیل، باران یا هر چیز دیگر.

   عتاب از یک حرف به معنی تعجب یعنی عَ و تاب به معنی تاب و توان یا طاقت است، شکل گرفته.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: pounce
• expostulation
• expostulate
• browbeat

منابع

• فرهنگ لغت معین