قرمطی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /قَرمَطی/

صفت نسبی

قرمطی (باطنی)‎

1. یک تن از قرمطیان، پیرو فرقه قرامطه. قرمطه.
2. مخالف مذهب و دین.

کهن‌واژه

1. قرمطی ممکن است در زبان معیار باستان بصورت قِرمهَ - طی قابل تجزیه باشد؛ و استعاره‌ای مانند افسار گسیختن، بند پاره کردن آدم و مانند آنها بوده است.

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس