متعبد

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /مُتَعَبِّد/

اسم

متعبد (قدیم)‎

1. جای عبادت. عبادتگاه.

   سلطان یک خانه از برای متعبد خویش ترتیب فرمود. «جرفادقانی»

صفت

1. عابد، پارسا. متدین، دیندار.
2. آنکه‌به تکلف و زور عبادت می‌کند و می‌خواهد خود را عابد نشان دهد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین