مری

فارسی

ریشه شناسی

• عربی

آوایش

• /مِری/

اسم

مِری

1. (جانوری): مجرای عضلانی طویلی که از حلق تا معده امتداد دارد.

   مِری :(meri) در گویش گنابادی یعنی میروی، خواهی رفت ، همچنین در گویش گنابادی معنی دوم آن مری (مجرای انتقال غذا از حلقوم تا معده) میباشد.

صفت

مَری

1. گوارا، گوارنده، خوشگوار.
2. جدال و ستیز کردن ← مِرا.
3. تیز تاز، اسب تیز تاز و چابک شاید آنچه در گذشته به اسبان عربی مشهور بود.

   همان گاو دوشا به فرمانبری/ همان تازی اسب گزیده مری «شاهنامه»

صفت

مُری

1. ریا کننده.

اسم

مُرّی

1. (پزشکی): آب‌کامه.

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: swallow gullet esophagus gular achalasia

منابع

• فرهنگ لغت معین
• شاهنامه
• فرهنگ بزرگ سخن