ندوشن

فارسی

ریشه لغت

• ایرانی

آوایش

• /نَدوشَن/

اسم مرکب

ندوشن

1. مترادف نیافتادن یا ناافتادن در زبان فارسی است؛ این کلمه نام خانوادگی ادیب معاصر «اسلامی‌ندوشن» است.

   ندوشن در زبان معیار باستان به دو بخش یا کلمه نه - دوشن شکل گرفته؛ که دوشن به معنی افتادن مانند افتادن از دیوار به خانه مردم است.

منابع

• فرهنگ شمس