نگهبان

نگهبان هخامنشی در شوش

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /نِگَه/بان/

اسم

نگهبان

1. کس که شغل یا عمل او محافظت از چیزی یا کسی است، مانند نگهبان مرز، که وظیفه‌اش حراست از مزر کشور است، نگاهبان، پاینده.

   نگهبان ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش نگه - بان قابل تجزیه باشد، و مفهوم کلی از آن با چشم دیده‌بانی کردن است.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین