هفت‌مردان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /هَفت/مَردان/

اسم مرکب

هفت‌مردان (تصوف)‎

1. از مردان خدا که جهان هیچگاه از وجود آنان خالی نیست. ابدال.

   عده آنها را هفت، چهل، شصت، هفتاد، و سیصد گفته‌اند. شاید با قبیله‌مردان زمان پیش از پادشاهی ماد، هفتصد پیش از میلاد بی‌ارتباط نباشد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن