ورع

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /وَرَع/

صفت

ورع

1. پرهیزگاری، پارسایی، و بالاترین مرحلهٔ تقوا و به معنی ترک کارهای مباح با انگیزه ترس از وقوع گناه.

   به آب دیده بشوئیم خرقه‌ها از مَی...‌..که موسم ورع و روزگار پرهیزست (حافظ)

زبان دیگر

• بهاری

فعل

1. به معنی دهنده، و به تصریح بدهد.

   اگهَ ورع!؟

   اگه بده!؟

مترادف‌ها

• ورَگ، ورَگن

منابع

• فرهنگ لغت معین
• پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه