چارپای

فارسی

ریشه‌ لغت

• شاهنامه

آوایش

• /چار/پای/

اسم مرکب

چارپای

1. چهار پا، چهار پایان، تلویحاً اسب، خر یا قاطر و مانند آنها.

   گروهی خداوند بر چارپای/ گروهی کِشت و سرای «فردوسی»

منابع

• فرهنگ شمس/ شاهنامه