کماندار

یک کماندار هخامنشی

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /کَمان/دار/

صفت فاعلی

کماندار

1. (قدیم): آنکه به تیر و کمان مجهز است یا آنکه در تیراندازی با کمان مهارت دارد. تیرانداز.

   کماندار به دو بخش کمان - دار قابل تجزیه است، و دار در این اصطلاح به معنی دارنده یا صاحب کمان است.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: toxophilite
• sagittarius
• archer

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین