کمر

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /کَمَر/

اسم

کمر

1. (جانوری): بخشی از بدن انسان از انتهای آخرین دنده (قفسه سینه) تا لگن خاصره. میان، پشت، آنچه بر میان بندند، کمربند.
2. جانوری): دور تا دور بالای کفل
3. میانه و وسط کوه.
4. کِمِرَ: در گویش گنابادی یعنی کنار کوه ، جاده کوهستانی ، راه کنار کوه

استعاره

1. کمر کاری را شکستن کنایه از: بخش مهمی از آن کار را انجام دادن.
2. کمر راست کردن کنایه از: تجدید قوا کردن، دوباره نیرو گرفتن.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین