گمیز

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• گُم/اِیز/

اسم

گُمیز

1. رد پنهان، اثر پای محو انسان یا جانور‌.

   در زبان فارسی «گمیز» را با کاف ضبط کرده‌اند ولی درست با گاف است. با اول مکسور شاشه باشد و آنرا به عربی بول خوانند. به وزن تمیز و بعضی به کسر دانند، یعنی پیشاب که بول تفسیر عربی آن است و سروری به کاف عربی دانسته.

زبان دیگر

• پهلوی

گَمیز

1. گومچ (رجوع به گمیختن شود).

مترادف‌ها

• کمیز

منابع

• فرهنگ لغت معین