گِرد

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• گرد، گَرد، گُرد

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /گِرد/

اسم

گِرد

1. به معنی اجتماع، تجمع در زبان معیار باستان و به معنی مدور، مدوله در زبان فارسی.

   گِرد را باید با گردآمدن همسان دانست و احتمالا از آغاز هزاره اول تا پانصد پیش از میلاد کاربرد سیاسی و نظامی داشته است؛ مانند گردان، گروهان، گروهبان که باید گِردان، گِروهان و گِروهبان توصیف نمود، و یا دسه‌گرد.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: group
• team