آشفته‌روز

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشُفته/روز/

صفت مرکب

آشفته‌روز

1. (قدیمی): بدبخت، بداقبال. آشفته روزگار.

   که بر کردت این شمع گیتی‌فروز/ بگفت ای ستمکار آشفته روز. «سعدی»

واژه‌های مشتق شده

• آشفتن، آشفته، آشفتگی، آشفته بازار، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته بخت، آشفته روزگار، آشفته سامان، آشفته کار، آشفته کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن