آش‌پشت‌پا

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشِ/پُشتِ/پا/

اسم مرکب

آش‌پشت‌پا

1. (مجاز): آش رشته‌ای که بعد از رفتن مسافر، بستگان او به نیّت سلامت و خوشی او در سفر می‌پزند و میان خویشان و دیگران پخش می‌کنند.

   در اندیشه آش پشت‌پایی بودم که برایم خواهند پخت. «آل‌احمد»

2. آشی که پس از رفتن عزیزی به مسافرت درست می‌کنند و به فقرا می‌دهند.

مترادف‌ها

• آش پیش پا، آش چهلم، آش خوردن، آش در هم جوش، آش دندانی ، آش دهن سوز، آش بردن، آش شلم شوربا، آش شله قلم کار، آش کشک خاله، آش گل گیوه، آش همان آش، آش یک وجب روغن

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن