آنین

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آ/نِین/

اسم

آنین

1. (قدیم): ظرف سفالی که در آن دوغ می‌ریختند و حرکت می‌دادند یا می‌زدند تا کَره آن جدا شود.
2. خُم کوچک سفالین که دوغ را در آن می‌ریختند و آرام آرام تکان می‌دادند تا کره از آن جدا شود.

کهن واژه

1. آنین ممکن است در زبان معیار باستان به دو کلمه آن - نین قابل تجزیه است؛ که نین با تمدن نینوا و آنوبانی‌نی مرتبط است. نام ایزد یا ملکه‌ای بوده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس