اباحتیه

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِباحَتیه/

اسم مرکب

اباحیته

1. گروهی که محرّمات دین را جایز می‌شمارند. اباحیه.

   اباحتیه ممکن است در زبان معیار باستان به سه بخش اَبا - حت - ئیه قابل تجزیه و احتمالا «حت» بجای «عت» که به معنی شخص بوده، جایگزین شده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن