اتفاق‌افتادن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِتِّفاق/افتادَن/

مصدر فعل لازم

اتفاق‌افتادن

1. پیشامدن، روی دادن، وقوع یافتن. قرار گرفتن، واقع شدن. ممکن شدن.

   گاهی برای من اتفاق میافتد که در عالم خواب، فرشتگان به سراغم می‌آیند. «جمال‌زاده»

مترادف‌ها

• اتفاقی، اتفاقا، اتفاق آرا، اتفاق نظر، اتفاق داشتن، اتفاق کردن

---

ترجمه‌ها

• آلمانی: -----
• اسپانیایی: -----
• انگلیسی: happen
• ایتالیایی: accadere
• succedere

• avvendere
• پرتغالی: -----
• روسی: -----
• فرانسوی: -----

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن