اجازه

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِجازه/

اسم مصدر

اجازه

1. موافقت کسی یا کاری که دیگری می‌خواهد انجام دهد، معمولا با گفتن سخنی که نشانه موافقت است. رخصت.
2. (حدیث): گواهی‌‌ای که عالِمی دینی به کسی می‌دهد دایر بر اینکه فرد می‌تواند از او حدیث روایت کند.
3. (شبه‌جمله): کلمه‌ای که دانش‌آموزان با ادای آن، درخواست سخن گفتن می‌کنند، یا می‌خواهند کاری را انجام دهند.

واژه‌های مشتق شده

• اجازه نامه، اجازه دادن، اجازه داشتن، اجازه گرفتن، اجازه خواستن، بدون اجازه

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن