ار

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آر/

پسوند

آر

1. به آخر بن ماضی برخی از فعل‌ها می‌پیوندد و اسم مصدر می‌سازد. دیدار.
2. به آخر بن ماضی و مضارع برخی از فعل‌ها می‌پیوندد و صفت فاعلی می‌سازد. برخوردار، پرستار، خریدار.
3. به آخر بن ماضی برخی از فعل‌ها می‌پیوندد و صفت مفعولی می‌سازد. گرفتار، مردار، پدیدار.

حرف

اَر (شاعرانه)‎

1. مخفف اگر، حرف شرط: «ار تو به‌مَثَلْ به سنگ برْ بوسه دهی / سنگ از لبِ تو عقیق و بیجاده شود» (برهان گنجه‌ای).
2. اگر، چناچه، هرگاه، در صورتی که. یا، خواه، چه، مگر در قدیم.
3. مترادف شوهر در زبان بهاری.‌ عر.

---

ترجمه
ترجمه‌ها انگلیسی: if منابع فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ شروانی، جمال خلیل. w:نزهت‌المجالس. تصحیح و تحقیق w:محمدامین ریاحی. تهران، انتشارات علمی، چاپ دوم ۱۳۷۵، ص ۳۱.