اسم مصدر

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /اَسم/مَصدَر/

اسم مرکب

اسم‌مصدر (ادبی)‎

1. در دستور زبان، اسمی که بدون داشتن علامت مصدری، معنی و مفهوم مصدر را می‌رسانَد، مانند آموزش، گریه.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن