تاویل‌پذیر

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /تأویل/پَذیر/

صفت

تأویل‌پذیر

1. قابل تأویل.

   کاین سخن نیکو و تأویل پذیری است. «ناصرخسرو»

مترادف‌ها

• تأویل، تأویلی، تأویل شدن، تأویل بردن، تأویل جستن، تأویل کردن، تأویل نهادن، تأویل شناس

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن