تو

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /تُ/

ضمیر

تُ

1. ضمیر شخصی منفصل، دوم شخص مفرد.
2. تُو: در گویش گنابادی به معنای تب و سردرد و گرمای بدن است.
3. تَوَو :در گویش گنابادی یعنی ظرف سرخ کن ، ماهی تابه ، ظرف مسی که برای تف دادن غذا یا پختن غذا با روغن استفاده میشود.

ریشه شناسی۲

تُو

1. (گفتگو): داخل و درون چیزی. مقابل بیرون. تو آمدن، به درون، به داخل.
2. لایه، طبقه، رشته، لا. تو در تو: لا به لا.
3. توی، توه، لا، پرده.
4. اندرون، درون چیزی.

مصدر لازم

1. پر ریختن مرغ در فصل معینی از سال.
2. مجازا دمق شدن.
3. لب رفتن (~. رَ تَ)
4. مأیوس شدن، دمق شدن.

زبان دیگر

ریشه لغت

• پهلوی

اسم

توف

1. تاب، فروغ، حرارت.
2. تاب، پیچ.
3. برکه، تالاب.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ لغت دهخدا
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-92-4

رکرذ ر