خرابات‌نشین

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /خَرابات/نِشین/

صفت

خرابات‌نشین

1. خراباتی.

   یاد باد آنکه خرابات نشین بودم و مست/ جز من و یار نبودیم خدا با ما بود. «حافظ»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن