مصدر بسیط

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /مَصدرِ/بَسیط/

اسم مرکب

مصدربسیط

1. (ادبی): در دستور زبان، مصدری که جزئی به آن افزودن نشده باشد؛ مصدر ساده؛ مقابل مصدر مرکب و مصدر پیشوندی، مانند بردن و گفتن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن