همی

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /هَمی/

پیشوند

همی

1. جزء پیشین فعل که برای استمراری یا التزامی کردن ان به کار می رفته است.

   سدیگر که گفتی که افراسیاب.....سپه را همی بگذراند ز آب (شاهنامه)

2. پیشوندی است که بر سر فعل ماضی، مضارع و امر درآید: همی‌رو، همی‌رود، همی‌رفت.
3. به جهت استمرار و امتداد در فعل آید و پیش یا پس از فعل قرار گیرد.
4. در گویش گنابادی این، همین.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن